Kot Perski

Kot Perski:

Kot perski pochodzi z obszaru dzisiejszej Turcji i obok kotów syjamskich ma najdłuższą, bo ponad 400 - letnią historię hodowlaną. W Europie jest znany od co najmniej XVIII, a niektóre źródła podają, że nawet - XV wieku.
W Polsce do rozpowszechnienia się rasy przyczyniła się zwłaszcza Pani Jolanta Kotłubiej. Sprowadzenie przez nią w latach 70 pary tych kotów spowodowało ogromne zainteresowanie rasą i w konsekwencji powstanie wielu hodowli.
Wygląd persa - wyjątkowo obfita szata okrywowa i ekstremalnie spłaszczony pyszczek - jest, poprzez utrwalanie tych mutacji, w całości wynikiem hodowlanej pracy człowieka. Oznacza to, że kot perski w obecnej postaci nie byłby już zdolny do samodzielnego życia w naturze. Problem ten jest przedmiotem wielu dyskusji nad celem programów hodowlanych, których efektem staje się nie tylko zmiana fenotypu zwierząt, ale też niestety często znaczne pogorszenie się ich stanu zdrowia.
Najbardziej kontrowersyjne zmiany w wyglądzie persa dotyczą budowy jego głowy, a zwłaszcza nosa. Preferowany w ostatnich latach typ kota perskiego wyhodowany w Stanach Zjednoczonych ma silnie zredukowany nos z bardzo dużym zagłębieniem, tzw. "stopem", co nader często pociąga za sobą przykre konsekwencje w postaci trudności z oddychaniem, chronicznego łzawienia wskutek nadmiernego skrócenia przewodów łzowych, licznych wad uzębienia i podniebienia, wypadania języka spowodowanego deformacją zgryzu a nawet niemożności samodzielnego pobierania pokarmów.
Nic więc dziwnego, że coraz częściej pojawiają się głosy wzywające, jeśli nie wprost do zaprzestania zgubnej selekcji, to przynajmniej do oddzielenia od siebie kotów typu "peak face" od kotów w dawnym typie i umożliwienia równoległego prowadzenia dwóch odrębnych modeli hodowli.