Kociaki i psiaki: grudnia 2007

poniedziałek, 3 grudnia 2007

Kot bohemia rex

Kot bohemia rex:

Bohemia Rex (Czeski Rex) zwany jest także Curly Persian (Ondulowany Pers) lub Tsjechian curly cat (Cieszyński Lok) powstał w wyniku krzyżowania kota perskiego z reksami niemieckimi i kornwalijskimi. Pierwsze długowłose reksy pojawiły się w latach 70. w Cieszynie i dwa niebieskie persy importowane z Niemiec t

worzą klucz do okrytej tajemnicą historii tej nowej rasy. Pierwsze kocięta o utrwalonych, stabilnych cechach urodziły się jednak w mieście Liberec w roku 1981. Czeski Rex przez wiele lat nie był popularny z powodu słabej jakości futra, ale mimo to w roku 1989 udało się go zarejestrować jako nową rasę. Ostatnie lata ustaliły wzorzec rasy i ostatecznie utrwaliły pożądane cechy tej rasy. Czeskie reksy mają futerko półdługie do długiego we wszystkich odmainach barwnych, ale akceptowane są osobniki z krótkim futrem na mordce i uszach. Włosy skręcając się przypominają kształtem literkę "J", "U" lub "S".

Kot chausie

Kot chausie:

Chausie jest hybrydą nierasow

ego kota domowego z dzikim kotem Jungle (Felis chaus) żyjącym w azjatyckiej dżungli. Jest to kot dwa razy większy od przeciętnego kota domowego. Hodowcy, drogą starannej selekcji, starają się utrzymać u tych kotów cechy występujące u dzikich pobratymców, to znaczy wielkość i silną budowę, wyraźne pędzelki na uszach oraz czarne, złociste lub czarno-srebrzyste umaszczenie. Rasa, jak dotychczas, jest mało znana i rozpowszechniona.

Kot europejski

Kot europejski:

Jest jedną z bardzo niewielu ras, które swego powstania nie zawdzięczają manipulacjom hodowców. Kot europejski krótkowłosy, całkowicie ignorowany do początku lat 70., został późno odkryty jako rasa nadająca się do hodowli i wystawiennictwa. Dlatego hodowcy są dzisiaj w tym szczęśliwym położeniu, że dysponują ogromną pulą genową. Pierwsze koty europejskie krótkowłose odkryli przyjaciele kotów ze względu na ładne ubarwienie ich futra i jedynie kwestią czasu było zajęcie się nimi przez jakąś organizację hodowców, która by usystematyzowała rasę według odmian barwnych i ustaliła wzorzec fenotypu. W 1982 r. rasa została uznana przez FIFe, jednak do dzisiaj jest mało popularna w porównaniu ze swoim bardziej znanym krewniakiem-brytyj

skim kotem krótkowłosym. Wzorzec został oparty na przeciętnym kocie domowym, z czego hodowcy są szczególnie dumni. Stoją bowiem u źródła hodowli tej rasy,
a przecież niejeden udany kot hodowlany rozpoczynał swoją karierę w klasie nowicjuszy bez rodowodu po tym, gdy został odkryty jako naturalna piękność
w jakiejś chłopskiej zagrodzie. Europejskiego kota krótkowłosego nie wolno krzyżować z kotami innych ras, co nielicznym jego hodowcom stwarza duże problemy, zwłaszcza że wiele związków hodowców traktuje europejskiego i brytyjskiego kota krótkowłosego jako jedną rasę. Europejski kot krótkowłosy ma ciało od średnich rozmiarów
do dużych, kończyny niezbyt długie, mocne,
z okrągłymi łapami, ogon u nasady gruby, cieniejący ku zaokrąglonemu końcowi. Klatka piersiowa powinna być dobrze rozwinięta i harmonizować z dużą, okrągławą głową, która musi być trochę dłuższa niż szersza. Dobrze rozwinięte policzki
i podbródek uzupełniają zaokrąglone czoło: nos jest średnio szeroki i prosty. Uszy są
średniej wielkości, u góry lekko zaokrąglone, ich wysokość jest w przybliżeniu równa szerokości u nasady. Oczy są okrągłe, szeroko rozwarte i lekko skośnie ustawione. Futro musi być krótkie, gęste i mocne oraz z połyskiem; gęste podszycie jest niepożądane. Kształt ciała i budowa kości kota europejskiego krótkowłosego są takie same jak klasycznego kota europejskiego, jakiego dzisiaj jeszcze można spotkać w stanie nie zafałszowanym na obszarach wiejskich. Powstał bez programów z kojarzeniem niekrewniaczym, uszlachetniony jedynie drogą selekcji, jest nie oszlifowanym diamentem, rasą dla znawców. W niektórych związkach hodowców - w celu wykluczenia pomylenia go z brytyjskim kotem krótkowłosym i uniknięcia chaosu w nazewnictwie - nazywa się go kotem celtyckim (Keltic shorthair). Ten sam wzorzec rasy stosuje się także dla brazylijskiej rasy Brazilian Shorthair.

niedziela, 2 grudnia 2007

Kot domowy

Kot domowy:

Kot domowy (Felis catus), ssak drapieżny z rodziny kotów, pochodzący od północnoafrykańskiego kota nubijskiego (Felis lybica). Pierwsze koty hodowano przed 9 tys. lat w Jerycho. Początki udomowienia przypuszczalnie 6 tys. lat temu. Ok. 500 lat p.n.e. rozpowszechniono koty domowe m.in. w Europie Środkowej, Grecji i we Włoszech. Obecnie występują w licznych odmianach barwnych. Stworzono 50 ras.Wskutek krzyżowania kota domowego ze żbikiem, a także innymi kota

mi uzyskano formy długowłose i krótkowłose. Ma doskonale rozwinięty zmysł węchu. Posiada 20 milionów komórek węchowych. Kończyny przednie mają 5 palców, tylne 4. Pazury wciągalne. Ciąża 60 dni. Samica rodzi do 8 młodych, które w 1 roku życia osiągają dojrzałość płciową. Hodowany licznie w domach do tępienia gryzoni oraz jako zwierzę pokojowe. Używany bywa również jako zwierzę laboratoryjne. Jest dalekowidzem, pole widzenia wynosi ok. 180°. Rozpoznaje tylko kolor niebieski i zielony.

Kot Perski

Kot Perski:

Kot perski pochodzi z obszaru dzisiejszej Turcji i obok kotów syjamskich ma najdłuższą, bo ponad 400 - letnią historię hodowlaną. W Europie jest znany od co najmniej XVIII, a niektóre źródła podają, że nawet - XV wieku.
W Polsce do rozpowszechnienia się rasy przyczyniła się zwłaszcza Pani Jolanta Kotłubiej. Sprowadzenie przez nią w latach 70 pary tych kotów spowodowało ogromne zainteresowanie rasą i w konsekwencji powstanie wielu hodowli.
Wygląd persa - wyjątkowo obfita szata okrywowa i ekstremalnie spłaszczony pyszczek - jest, poprzez utrwalanie tych mutacji, w całości wynikiem hodowlane

j pracy człowieka. Oznacza to, że kot perski w obecnej postaci nie byłby już zdolny do samodzielnego życia w naturze. Problem ten jest przedmiotem wielu dyskusji nad celem programów hodowlanych, których efektem staje się nie tylko zmiana fenotypu zwierząt, ale też niestety często znaczne pogorszenie się ich stanu zdrowia.
Najbardziej kontrowersyjne zmiany w wyglądzie persa dotyczą budowy jego głowy, a zwłaszcza nosa. Preferowany w ostatnich latach typ kota perskiego wyhodowany w Stanach Zjednoczonych ma silnie zredukowany nos z bardzo dużym zagłębieniem, tzw. "stopem", co nader często pociąga za sobą przykre konsekwencje w postaci trudności z oddychaniem, chronicznego łzawienia wskutek nadmiernego skrócenia przewodów łzowych, licznych wad uzębienia i podniebienia, wypadania języka spowodowanego deformacją zgryzu a nawet niemożności samodzielnego pobierania pokarmów.
Nic więc dziwnego, że coraz częściej pojawiają się głosy wzywające, jeśli nie wprost do zaprzestania zgubnej selekcji, to przynajmniej do oddzielenia od siebie kotów typu "peak face" od kotów w dawnym typie i umożliwienia równoległego prowadzenia dwóch odrębnych modeli hodowli.